در ویژه نامه همایش نشان تجاری، سیستم‌سازی و ماندگاری برند مطرح شد
بسمه تعالی
تا اقتصاد آزاد و رقابتی در بازار نباشد، برند و برندسازی لزومی ندارد
سال‌ها از طرح ایده‌های «ساخت برند» و «تولید بدون کارخانه یا تولید قراردادی» گذشته، در تمام این مدت اگرچه اهمیت تولید بدون کارخانه یا تولید قراردادی برای بسیاری در بخش‌های دولتی و خصوصی ناشناخته بوده و فقط با اندک استقبالی در حوزه کشاورزی تحت عنوان تولید قراردادی توسط بخش دولتی رو‌برو گردید، ولی در دیگر بخش‌ها به خصوص صنعت، معدن و… این عدم شناخت و استقبال از طرف مدیران دولتی همچنان ادامه دارد.
لیکن «برند» و «برندسازی» از همان ابتدا با استقبال همگان مواجه و جمع زیادی تحت عنوان استاد توجیه و آموزش برند در این حوزه فعال شدند؛ لذا همه در بخش خصوصی و دولتی وجود برند و برندسازی را یک امتیاز بزرگ برای بنگاه‌های اقتصادی شناختند و دوره‌های آموزشی و توجیهی و همایش‌های بسیاری در تمام کشور در موضوع برند شکل گرفت؛ که رسمی‌ترین و با برنامه‌ترین آن همایش برند توسط دبیرخانه انجمن مدیران صنایع خراسان رضوی است که در این مورد از سوی استانداری ماموریت داشته و بسیار موفق عمل نموده است.
شاید سؤال شود برندینگ و یا همان نام تجاری که ابتدا با استقبال گسترده به ویژه در حوزه کالا مواجه بوده چرا گسترش لازم را پیدا نکرده است؟
پاسخ این سؤال در نوشتار قدری دشوار است، تریبونی می‌خواهد که درآن فریاد زده و گفته شود؛ اما «قلم» خلاصه می‌نویسد، مشخص است نبود نیاز به رقابت در بازار عرضه کالا، عدم نیاز به برندسازی را رقم‌زده که ادامه نیز خواهد داشت.
قدیمی‌ها بخوبی یادشان هست بعد از تشکیل نظام مقدس جمهوری اسلامی با برقراری سیستم کوپنی در دوره نخست وزیری آقای میرحسین موسوی، موضوعی به عنوان برند یا نام تجاری در حوزه اقتصاد، بویژه کالای تولیدی ایران کاملا از بین رفت و به فراموشی سپرده شد. تا اینکه در زمان دولت سازندگی و کم‌رنگ شدن دوپینگ کوپن در اقتصاد کشور به خصوص حوزه تجارت داخلی و خارجی، احیای مجدد برندسازی و تولید بدون کارخانه یا تولید قراردادی احساس شد.
لذا بنده در مقاله‌ای آن را به عنوان دو ایده به جامعه اقتصادی کشور معرفی کردم. همانگونه که ذکر شد مدتی شرایط برای استقبال از برند و برندسازی بسیار عالی بود؛ اما متأسفانه با شدت گرفتن تحریم‌ها که باعث احیای مجدد سیستم کوپنی (البته بقول مثال معروف: با اینکه کوپنی خودش آمده، گفته‌اند نامش را نیاورید.) نیاز به رقابت در اقتصاد ایران بخصوص حوزه‌های تولید، تجارت، برند و برندسازی از بین رفت.
شاید سؤال دیگری مطرح شود که چرا و چگونه؟
پاسخ این سؤال و بسیاری سؤالات دیگر نیز اگرچه بسیار ساده است، اما تریبون می‌خواهد، با این حال اشاره‌ای کوتاه توسط «قلم»، خالی از لطف نیست.
زمانی که تمام کالا‌های تولیدی کشور مانند خودرو، فولاد، پتروشیمی، سیمان، رب گوجه فرنگی، روغن نباتی، ماکارونی، تخم‌مرغ، مرغ، گوشت، برنج، شوینده‌ها، خوراکی‌ها، لوازم خانگی، مصالح ساختمانی، لوازم تحریر و… در مقابل تولیدات خارجی تحت حمایت به ظاهر جدی دولت به نفع تولیدکننده قرار دارد، از طرف دیگر نوعی سیستم کوپنی نامحسوس با نظارت سازمان‌های مختلف از جمله تعزیرات حکومتی و… در مقابل تولید‌کنندگان و فروشندگان قرار گرفته و قاچاقچیان حرفه‌ای شناخته و ناشناخته سهم خود را از این حمایت‌های ناشیانه دولت از بازار داخل، طلب می‌کنند.
دولتی‌ها، خصوصی‌ها، نظارتی‌ها، تولید‌کنندگان، بازاریان و به طور کلی همه (به جز مردم) سر سفره دوپینگ قیمتی نشسته‌اند، برند چه کاره بوده که اعلام حضور کند؟ همین امر باعث گردیده بیش از 20سال تلاش اتحادیه صادر‌کنندگان، اینجانب و به ویژه انجمن مدیران، در برگزاری همایش‌های «نشان تجاری (برند)» اگرچه قدری مفید لیکن کم اثر باشد؛ برندسازی نیاز به اقتصاد آزاد و رقابتی دارد که در کشور ما نیست.
